Δημοκρατία, Αυτονομία, Οικονομία

ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*

Στην κυρίαρχη προσέγγιση η οικονομία είναι εν δυνάμει σταθερή - μπορεί να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες κρίσεις με τις δικές της δυνάμεις. Αντιθέτως, η πολιτική αποτελεί τη βασικότερη πηγή κλυδωνισμών, και άρα η οικονομία πρέπει να προστατευτεί από την επιζήμια επίδραση των πολιτικών και των συντεχνιών. Τη δεκαετία του ενενήντα οι εκσυγχρονιστές του Τρίτου Δρόμου πρόσθεσαν ένα επιπλέον επιχείρημα στο αντιδημοκρατικό οπλοστάσιο: καθώς η ευημερία προχωρά, τα άτομα γίνονται όλο και πιο αναστοχαστικά, απορρίπτουν τις συλλογικές ταυτότητες και περιορίζουν την ενασχόλησή τους με τα κοινά αφήνοντας τους ειδικούς να ασχοληθούν με τα, κατά βάση τεχνοκρατικά, ζητήματα της οικονομίας.

Ζούμε τις συνέπειες αυτής της, κατά βάση Πλατωνικής, θεώρησης των πραγμάτων. Οι χρηματαγορές που ρύθμιζαν τις επιχειρήσεις και τις οικονομίες πριν το 2008 συνεχίζουν να επιβάλλονται, και ιδιαίτερα στην Ε.Ε. που αδυνατεί έναν χρόνο τώρα να διαμορφώσει ένα στοιχειωδώς βιώσιμο πολιτικό πλαίσιο για την επίλυση του προβλήματος του χρέους. Φαντάζομαι ότι οι ισχυροί της Ε.Ε. κωλύονται από τους κοινωνικούς και οικονομικούς νόμους που μπορεί να μην είναι «[...] ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης, αναλλοίωτοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε χρονική περίοδο δεν ισχύουν συγχρονικά τέτοιοι νόμοι» (the books' journal, τχ. 6, Απρίλιος 2011). Ευτυχώς, όπως μας θυμίζουν οι 32 προσωπικότητες, τα άτομα μπορούνε να «τολμήσουνε», να δουλέψουν σκληρότερα, αφού αφήσουν στην άκρη ξεπερασμένες ιδέες και άσκοπες συζητήσεις για εναλλακτικές επιλογές.

Όπου η «αποπολιτικοποίηση» της οικονομίας έχει εφαρμοστεί πιο πολύ, οδήγησε στην ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος και σε μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις. Κάτι που δεν σήμαινε ούτε λιγότερο κράτος ούτε λιγότερη πολιτική -ας αναλογιστούμε μόνο το πόσο χρηματοδοτούν οι τράπεζες τα κόμματα εξουσίας. Σήμανε, όμως, τη δημιουργία μιας πρωτόγνωρης κρίσης, και ένα πολιτικό σύστημα αποκομμένο από νέα δεδομένα, κοινωνικές διεργασίες και εναλλακτικές σκέψεις. Η ελίτ ξέρει καλά ότι η επιστροφή της πολιτικής δεν θα αμφισβητήσει μόνο την ασκούμενη οικονομική πολιτική, αλλά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Ο ρόλος της αριστεράς είναι να πείσει ότι η δημοκρατική οικονομία μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά και να ανταποκριθεί στις κοινωνικές ανάγκες. Η συζήτηση πρέπει να ενσωματώσει τις δυνατότητες των συνεταιρισμών, της αυτοδιαχείρισης, της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, ενός λιγότερο ιεραρχικού και αυταρχικού δημόσιου τομέα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μιλήσουμε για τα παραδοσιακά οικονομικά εργαλεία. Όντως, πρέπει να πείσουμε ότι η νομισματική πολιτική πρέπει να είναι κάτω από κοινωνικό έλεγχο. Αλλά το αν αυτό ισοδυναμεί με έξοδο από το ευρώ είναι μιας δεύτερης τάξης κουβέντα, μια και ούτε σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, με το δικό τους νόμισμα και «ανεξάρτητες» κεντρικές τράπεζες, υπάρχει αυτός ο έλεγχος. Το ζήτημα για την έξοδο από το ευρώ είναι θέμα συσχετισμών και δυνατοτήτων -σε πιο επίπεδο(α) μπορεί πιο εύκολα να εδραιωθεί ο κοινωνικός έλεγχος; Μια χώρα με το δικό της νόμισμα μπορεί να έχει δυνατότητα για αυτόνομη νομισματική πολιτική, αλλά αν αναγκάζεται σε συνεχείς υποτιμήσεις, αυτή η αυτονομία δεν έχει και πολύ νόημα (όπως έχει δείξει και η ελληνική εμπειρία εξάλλου). Από την άλλη, ενώ η υποτίμηση, υπό προϋποθέσεις, αποτελεί χρήσιμο βραχυπρόθεσμο εργαλείο (αλλά σε βάρος των μισθωτών), σε μια νομισματική ένωση υπάρχουν εναλλακτικές - στην Ευρωζώνη, η αύξηση των μισθών στις βόρειες χώρες θα λειτουργούσε σαν υποτίμηση για τις χώρες του Νότου, με καλύτερες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και των δύο περιφερειών. Παρόμοια επίπτωση θα είχε ένα μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ όπως έχει υποστηριχτεί, που θα αύξανε την παραγωγικότητα στις χώρες του Νότου. Επιπλέον, η δυνατότητα αυτόνομης νομισματικής πολιτικής ή υποτίμησης (δεν μπορεί να ασκείς τα δύο συγχρόνως) περιορίζεται από τις χρηματαγορές. Άρα, οποιαδήποτε στρατηγική που συνδέει την οικονομία με τη δημοκρατία πρέπει να εξηγήσει πώς θα δαμάσουμε τις χρηματαγορές. Και στο εθνικό επίπεδο, αυτό φαίνεται δύσκολο.

Η συζήτηση στις πλατείες αυτή την περίοδο έχει αναδείξει το θέμα της άμεσης δημοκρατίας. Αυτή η ατζέντα αφορά και την οικονομία και είναι κρίμα να εξαντλείται από το θέμα του ευρώ και της στάσης πληρωμών. Η ηγεμονία δεν χτίζεται μόνο για το τι λες για το τώρα, αλλά πώς συνδυάζεις το βραχυπρόθεσμο με το μεσοπρόθεσμο. Και εκεί είναι που πρέπει να πείσουμε ότι η δημοκρατία, η ενεργούς συμμετοχή και η πολιτική αποτελούν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.

*Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μνημόνιο ή Αριστερά; Το πραγματικό δίλημμα!

Όταν ήρθε στη Βουλή προς ψήφιση το μνημόνιο οι συνέπειες του φάνταζαν μακρινές. Όσοι αντέδρασαν και ήταν ΜΟΝΟ η αριστερά και κάποιοι λίγοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (οι οποίοι αυτομάτως τέθηκαν εκτός),ούτε καν αυτοί δε ήταν δυνατόν να φανταστούν πόσο γρήγορα και  πόσο διογκωμένα θα παρουσιάζονταν τα προβλήματα στη κοινωνία. Όμως η ώρα ήρθε και η κοινωνία όπως ήταν αναπόφευκτο αντιδρά. Αντιδρά στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στο κλείσιμο των μαγαζιών, στη γενικότερη ύφεση.

Η κυβέρνηση προσπάθησε με επικοινωνιακούς ελιγμούς στην αρχή, και αργότερα με εκβιασμούς να ντύσει τα φορομπηχτικά μέτρα, με μέτρα αλλαγής. Έστρεψε τμήματα της κοινωνίας ενάντια σε άλλα τμήματα με στόχο να δείξει με το δάχτυλο τους «φταίχτες» δημόσιους υπαλλήλους, τους «υψηλόμισθους» στον ιδιωτικό τομέα. Όλα αυτά βεβαίως γιατί η κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή της. Ήταν εξ αρχής με το κεφάλαιο. Η κυβέρνηση υπερασπίζεται  τις αγορές και τις τράπεζες. Πολύ χειρότερα. Φέρεται σαν υπαλληλίσκος των διεθνών χρηματιστηριακών  κέντρων και του κεφαλαίου. Ακόμη περισσότερο  η ενδοτικότητά της είναι τόση που δεν έχουμε δει ως ελληνικός λαός εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Από τον καιρό των δωσιλογικών κυβερνήσεων της κατοχής. Ουσιαστικά μας κυβερνούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν δεχτεί να παίξουν το ρόλο του αχυράνθρωπου. Συμμετέχουν σ’ ένα σχέδιο παράδοσης της χώρας. Υπογράφουν τη καταδίκη της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρονται  για την πατρίδα όπως λένε, αλλά για τους κυκλους εκείνους διεθνείς και ντόπιους οι οποίοι έχουν βάλει στόχο να εξαγοράσουν φιλέτα τη χώρα. Για ποια πατρίδα λοιπόν ενδιαφέρονται; Πατρίδα δε θα υπάρχει. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι θα κινούνται σα φαντάσματα.

Σε όλη αυτή τη κατάσταση  υπήρχαν φωνές από την Αριστερά. ΠΑΝΤΑ! Σε όλες τις περιπτώσεις. Μπορεί να υπήρχαν διαφοροποιήσεις, αλλά υπήρχαν αντιδράσεις από όλα τα τμήματά της. Υπήρχε η προσπάθεια να αφυπνίσει και να συντονίσει τη κοινωνία. Όμως αυτό δεν έφτανε και ούτε φτάνει. Γι αυτό την υπόθεση την πήρε στα χέρια του ο κόσμος στο Σύνταγμα. Μπορεί να κουβεντιάσουμε πολύ για το αν είναι «θολές» ή όχι αυτές οι συγκεντρώσεις ως προς το ιδεολογικό τους στίγμα. Σε παλαιότερη ανάρτηση μου, είχα πει ότι πρέπει να δούμε ως αριστερά την οργάνωση και τη δράση μας, γιατί σύντομα θα ξεπηδήσουν άνθρωποι ή συλλογικότητες που θα μας ξεπεράσουν. Και τα πράγματα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα όταν στο παλιό σκηνικό συμπεριλάβουν και την Αριστερά η οποία δεν έχει ευθύνη για την έως τώρα πορεία της χώρας. Όλες καλές οι φωνές της κριτικής. Εμείς ,η αριστερά τι κάνουμε; Θα συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε τις διαφωνίες μας ως κυρίαρχες ή θα συμμετάσχουμε ουσιαστικά δίνοντας έναν άλλο χαρακτήρα, παρακινώντας τον κόσμο να παραμείνει στους δρόμους; Κι όλα αυτά χωρίς καπελώματα. Η σωστή πολιτική δράση της αριστεράς που περνάει μέσα από την ενότητά της, μπορεί να γίνεται με διακριτικό τρόπο, με ώριμο τρόπο με πολιτικές προτάσεις και ουσιαστικές παρεμβάσεις.

Μιλάω μετά από πολύ καιρό στο blog μου. Κι αυτό γιατί πιστεύω περισσότερο στη συμμετοχή παρά στο λόγο. Τα λόγια τελειώνουν σιγά - σιγά κι ο κόσμος μας καταλογίζει ανικανότητα ως προς το ζήτημα της ενότητας. Δεν θα χει καμιά αξία αν το ΚΚΕ πάρει 10% ο ΣΥΡΙΖΑ 5%  οι Οικολόγοι Πράσινοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανεβάσουν τα ποσοστά της. Θα έχει αξία ως άθροισμα σε ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο είναι έτοιμο να αντιπαλέψει από τη μια το καταστροφικό σχέδιο που μηχανεύτηκαν οι Κυβέρνηση και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και από την άλλη να συγκεντρώσει την αποδοχή του κόσμου, την οργή του και την αγανάκτησή του.

Πρέπει να ετοιμαστούμε χωρίς κομματικές παρωπίδες και υπερασπίζοντας την άποψή μας ως το τέλος. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να υπερασπιστούμε δημοκρατικές (αστικές) αξίες, τις οποίες πάντα υπερασπίστηκε η αριστερά σ’ αυτό το τόπο και να ετοιμάσουμε τη νέα πραγματικότητα, τη νεα κοινωνία. Πείτε με ονειροπόλο, αλλά πιστεύω στο κόσμο της αριστεράς, εκεί ακουμπάω τις ελπίδες μου. Αν δει κανείς το πήγαινε έλα των ανακοινώσεων του ΚΚΕ για το θέμα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα τότε θα διακρίνει ότι και ο δικός του κόσμος πιέζει την ηγεσία του γι κάτι άλλο. Ας γίνουμε η εναλλακτική λύση, ας καθίσουμε όλη η αριστερά στο ίδιο τραπέζι, ας μιλήσουμε, ας προτείνουμε μια άλλη κοινωνία.

Η Κυβέρνηση χτυπάει στο ψαχνό.Να φύγουν...!!

Κατά τη διάρκεια της  σημερινής πορείας χτυπήθηκαν άγρια διαδηλωτές από τα ΜΑΤ με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή ο οποίος βρίσκεται στην εντατική. Να πουμε τα πράγματα με το όνομά τους....Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να χτυπήσει στο ψαχνό με στόχο να φοβίσει το κόσμο. Δε θέλει απλά συναίνεση από το κόσμο,θέλει φοβισμένους ανθρώπους. Τα αντικοινωνικά μέτρα που εχει σκοπό να περάσει θελει να μη βρουν καμια αντίσταση,μας θελουν ανήμπορους και φοβισμένους. Μας εχουν κατακερματίσει ως κοινωνία,αλλά δεν τους φτάνει. μας χτυπούν στο ψαχνό. Ο υπουργός προστασία του πολίτη πρεπει να παραιτηθεί και να ακολουθήσει όλη η κυβέρνηση. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία,αλλοιώς θα φύγουν με άλλο τρόπο..με ελικόπτερο!
 
αστυάνακτας

(οι φωτό είναι από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ

Καταγγέλλουμε την πρωτοφανούς βιαιότητας επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων των ΜΑΤ ενάντια στην ειρηνική πορεία των διαδηλωτών στα πλαίσια της σημερινής πανελλαδικής απεργίας που  είχε σαν αποτέλεσμα το βαρύτατο  τραυματισμό  ενός 30χρονου με αβέβαιη την κατάσταση της υγείας  του, ενώ δεκάδες άλλοι βρίσκονται στα νοσοκομεία. Η κυβέρνηση φέρνει ακέραια την ευθύνη για την σημερινή βάναυση και αναίτια δολοφονική επίθεση .

Είναι φανερό πως όσο εντείνεται η ανάλγητη και αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης τόσο πιο βάρβαρη και αυταρχική είναι η στάση της απέναντι στους εργαζόμενους και στο λαό που αντιστέκεται .

Ο αγώνας ενάντια στο μνημόνιο δεν καταστέλλεται. Απέναντι στον ολισθηρό δρόμο του αυταρχισμού της βίας και του εκφασισμού της κοινωνίας ορθώνουμε τους μαζικούς, ειρηνικούς, ενωτικούς αγώνες για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.

To Γραφείο Τύπου

Δεν μας προσφέρουν λουλούδια, μη τους προσφέρετε κι εσείς! Συντρίψτε τους!

 Έχω καιρό να γράψω την άποψή μου για όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Συμβαίνουν άλλωστε πολλά και εμείς οι ίδιοι που συμμετέχουμε στα τεκταινόμενα αδυνατούμε να τα προλάβουμε. Αδυνατούμε να καταλάβουμε. Είναι σαν να  καταρρέουν οι δίδυμοι πύργοι και να καλούμαστε να περιγράψουμε με ποιο τρόπο  και σε ποια κατεύθυνση εκτοξεύονται τα τούβλα….. Γιατί να το κάνουμε αυτό άλλωστε. Έχουμε  δύο επιλογές: Ή να τρέξουμε να καλυφθούμε η να  πάρουμε με τις πέτρες αυτούς που προκάλεσαν τη συμφορά.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Ας το πούμε ακόμη μία φορά! Κυβέρνηση και τρόικα ως ενεργοί τρομοκράτες ανατινάζουν τη χώρα και το μέλλον των ανθρώπων. Κι αυτό γίνεται στο όνομα της διάσωσής μας. Οι  «έξυπνοι» έχουν διαφύγει σε ασφαλή σημεία και έχουν αφήσει εμάς εκτεθειμένους στην παγίδα. Όλα αυτά  οι κρατούντες με προσωπεία Παπανδρέου- Ραγκούση –Πάγκαλου-Παπακωνσταντίνου, τα ονομάζουν «διάσωση», «ανάπτυξη» και επινοούν σωρηδόν  άλλες ωραίες κουβέντες, ενώ στην πραγματικότητα δημιουργούν συνθήκες ξεθεμελίωσης των δικαιωμάτων ,όσων έχουν πετύχει έως τα σήμερα οι εργαζόμενοι. Και δεν έχει να κάνει μόνο με δευτερεύουσες κατακτήσεις, αλλά με κύριες όπως το 8ωρο,την εργασία κ.αλλ. Οι κυβερνώντες επικαλούνται προσχηματικές δικαιολογίες , όταν μετά από κάθε νομοσχέδιο είναι φανερό ότι η κοινωνία οδηγείται προς τα πίσω.

Στα πλαίσια αυτά  σειρά γεγονότων μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί ούτε καν τα δημιουργήματά της, όπως είναι η αστική δημοκρατία ή η Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποχωρεί ακόμη και σ’ αυτά με στόχο να εγκαταστήσει άλλους ελεγκτικούς μηχανισμούς,  ίσως και άλλη πολιτεία. Ιστορικά είναι συχνή η καταφυγή της εξουσίας σε τέτοιους μηχανισμούς. Προχωρεί σε μια πολιτεία που κύριους άξονες θα έχει τον αυταρχισμό, τον απολυταρχισμό του κεφαλαίου, το κατακερματισμό της κοινωνίας  καταρχάς σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους και κατόπιν  σ΄ατό που ουσιαστικά επιδιώκει μεσω της ανακατανομής κεφαλαίου, σε αριστοκράτες και  πληβείους σε κεφαλαιοκράτες και προλετάριους.

Η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων  που επιδιώκει η αστική τάξη, θεωρεί ότι την οδηγεί στην  σταθερή  άλλωστε επιδίωξή της ,στη κατοχύρωσή του κεφαλαίου ως κυρίαρχη κοινωνική και οικονομική δύναμη. Μόνο που αυτή τη φορά διεξάγεται αμείλικτος πόλεμος και δεν προσφέρει λουλούδια . Επομένως γιατί περιμένει λουλούδια; Αυτή τη φορά κηρύσσει πόλεμο στο λαό, μόνο που αντί για βόμβες πέφτουν ή μάλλον ανεβαίνουν σπρέντς και σενάρια χρέους και  χρεοκοπίας.

Με τα προηγούμενο κεφάλαια προσπαθώ να εξηγήσω  την αμηχανία του πολύ κόσμου από τη μια για τα τεκταινόμενα, αλλά και από την άλλη, τις επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων έτσι όπως αυτές εκφράζονται από τη κυβέρνηση Παπανδρέου και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ . 

Η  Αριστερά

Στη χώρα μας η πολυκερματισμένη αριστερά αποτελεί εύκολο ή γραφικό αντίπαλο για τη κυρίαρχη τάξη. Όσο καιρό δεν οργανώνει με ενότητα και συντονισμένα την αντίσταση του λαού, απέναντι στην επίθεση ,τόσο ο λαός δέχεται τα πλήγματα το ένα πίσω από το άλλο. Όσο η αριστερά   με επιθετικό ή όχι προσδιορισμό ,προσπαθεί να εξηγήσει πως ονειρεύεται το νέο κόσμο το σοσιαλιστικό τόσο χάνεται η Δημοκρατία, αυτή η αστική κατάκτηση στην οποία  μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία του νέου. Όσο δε μάχεται  ενωμένα για τα καθημερινά τόσο θα βρεθεί  κάποιος άλλος να τα διεκδικήσει. Ο κόσμος διψασμένος θα δεχθεί οτιδήποτε ξεπερνά το παλιό σκηνικό, οτιδήποτε θα δείξει ότι τον βγάζει από τη δύσκολη θέση. Οτιδήποτε του προσφέρει χέρι βοηθείας. Οτιδήποτε είναι απέναντι στις λύσεις τύπου μνημονίου και των συνεπειών του.

Μαζί με το παλιό σκηνικό πιθανώς να ξεπεραστεί και η αριστερά, ορθόδοξη ή ριζοσπαστική, η οποία απλά ή θα παραγκωνισθεί ή  θα παρασυρθεί χωρίς να έχει πραγματική ευθύνη για τη κοινωνική κατάσταση. Τη μόνη ευθύνη που θα έχει, δε θα είναι μικρή άλλωστε, θα είναι η ΜΗ υλοποίηση μια αριστερής πειστικής απάντησης στα κοινωνικά προβλήματα. Κι αυτή την ατολμία θα την πληρώσει ακριβά! Παραδείγματα όπως της Αργεντινής ή του Ισημερινού δείχνουν ότι ο λαός πιάστηκε από την πρώτη σανίδα που βρέθηκε μπροστά του. (Θα δούμε πως θα τους βγει) Σάρωσε οτιδήποτε παλιό βρέθηκε μπροστά του. Ακόμη και σήμερα το παλιό παράδειγμα της δημιουργίας του ΕΑΜ, δείχνει ότι όταν σαρώνεται το παλιό σκηνικό δε κάνει διακρίσεις.

Η άρνηση  του ΚΚΕ δια στόματος Παπαρήγα, για διάλογο  της αριστεράς και ουσιαστικά η υπεράσπιση του μικροκομματικού συμφέροντός του  θα αναδείξει άλλες δυνάμεις στο προσκήνιο.  Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να είναι σ’ αυτές τις δυνάμεις που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα. Θα επιδιώξει να απαντήσει με οργή στην  ολοένα ογκούμενη επίθεση του κεφαλαίου. Θα επιδιώξει να απαντήσει επιθετικά  στις προσπάθειες να δημιουργηθεί «μέτωπο σωτηρίας»  από τους κρατούντες  το οποίο θα αποτελείται από τμήματα του παλιού σκηνικού διανθισμένα από πρόθυμους  να συνεισφέρουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει ουσιαστικά . Θα παρασύρουμε ότι παλιό υπάρχει!

Το πρώτο ενωτικό βήμα της πορτογαλικής αριστεράς γίνεται γεγονός!

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΥΡΝΟΥΣ

Η Πολιτική Επιτροπή του Μπλόκο της Αριστεράς (Bloco de Esqerda) αποφάσισε ομόφωνα και απηύθυνε δημόσια πρόσκληση στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCP) για την έναρξη διμερών συναντήσεων διαλόγου των δύο κομμάτων, με αφορμή την οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα, μετά την αποτυχία της μειοψηφικής κυβέρνησης Σόκρατες να περάσει το νέο πακέτο λιτότητας και την εν συνεχεία παραίτησή του από την πρωθυπουργία.
Ταυτόχρονα, ο Φρανσίσκο Λούσα, επικεφαλής του Μπλόκο, προανήγγειλε ότι στο 7ο Τακτικό Συνέδριο του κόμματος, στις 7-8 Μαΐου, θα προτείνει προς το Σώμα την υιοθέτηση μιας στρατηγικής ενότητας της αριστεράς με βάση τον διάλογο με το Πορτογαλικό Κ.Κ., συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά και διαφωνούντες σοσιαλιστές.
Ο Φρανσίσκο Λούσα δήλωσε:
"Ο δρόμος που ανοίγουμε είναι για την ανάπτυξη της ικανότητας σύγκλισης των διαφόρων τμημάτων της αριστεράς, αφού γνωρίζουμε ότι στο Κοινοβούλιο και στην κοινωνία έχουμε συναντηθεί, λόγω της εναντίωσής μας στην κρίση και την ύφεση, με το PCP, με συνδικαλιστές, με τους εργαζομένους και ανένταχτους κοινωνικούς ακτιβιστές, με πολλούς ανθρώπους που ψήφισαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (P.S.), αλλά δεν αποδέχονται σήμερα την πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει". Πρόσθεσε δε ότι τάσσεται υπέρ μιας στρατηγικής που χτίζει όλες τις απαραίτητες γέφυρες μέσα από τον διάλογο, "έτσι ώστε να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική λύση που μπορεί να κυβερνήσει και να οδηγήσει στην αλλαγή των κανόνων της σημερινής οικονομίας, που έχουν προκαλέσει την οικονομική καταστροφή".
Με την ευκαιρία της συνάντησης με το PCP, ο Λούσα επεσήμανε ότι "στην καταπολέμηση των φιλελεύθερων μέτρων και την προστασία των μισθών και της απασχόλησης, το PCP και το Μπλόκο της Αριστεράς έχουν θέσεις που συγκλίνουν μεταξύ τους".
Σε απάντηση των δηλώσεων Λούσα, ο γενικός γραμματέας του PCP, Ζερόνιμο ντε Σόουζα, δήλωσε την Κυριακή (3/4) ότι στις εκλογές της 5ης Ιουνίου το PCP παραμένει στον συνασπισμό που διατηρεί εδώ και χρόνια με το κόμμα των Πρασίνων (σ.σ: κόμμα-"σφραγίδα", συγκροτημένο στα πρότυπα του ελληνικού "Αγροτικού Κόμματος", που δεν είναι καν μέλος των Ευρωπαίων Πρασίνων).
Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με τον Σόουζα, το PCP είναι πρόθυμο να συζητήσει μια μετεκλογική συμμαχία με το Μπλόκο της Αριστεράς: "Υπάρχουν πολλοί άνδρες και γυναίκες, πολλοί Πορτογάλοι που ανησυχούν για το μέλλον της χώρας και για την εξέλιξη των μισθών τους. Σε σχέση με το Μπλόκο της Αριστεράς, θα πρέπει να αποσαφηνίσει τους στόχους του. Αλλά εμείς δεν έχουμε καμία επιφύλαξη, όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν Πορτογάλοι που ανησυχούν για την κατάσταση και είναι διατεθειμένοι να ενισχύσουν μια προσπάθεια για μια πατριωτική, αριστερή κυβέρνηση", δήλωσε ο γενικός γραμματέας των Κομμουνιστών, ο οποίος πρόσθεσε: "Η εφαρμογή των αναγκαίων πολιτικών για την επίλυση των εθνικών προβλημάτων απαιτεί τον σχηματισμό μιας αριστερής, πατριωτικής κυβέρνησης, που θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει μια νέα φάση για τη ζωή της χώρας, που θα χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη και την κοινωνική πρόοδο, μια κυβέρνηση, δηλαδή, για να σώσει τη χώρα και όχι μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" (σ.σ: υπονοώντας τις υπάρχουσες προτάσεις κυρίαρχων πορτογαλικών και ευρωπαϊκών κύκλων για "μεγάλο συνασπισμό" μεταξύ των Σοσιαλιστών και των κεντροδεξιών Σοσιαλδημοκρατών).
Οι δηλώσεις Σόουζα συνοδεύτηκαν από την αποδοχή της πρότασης του Μπλόκο για διμερή συνάντηση!
Η πρώτη συνάντηση Λούσα-Σόουζα θα γίνει την Παρασκευή, 8 Απριλίου, στο πορτογαλικό Κοινοβούλιο και ήδη οι μεγαλύτερες σε κυκλοφορία πορτογαλικές εφημερίδες (όπως η "Publico" και η "Diario de Noticias") έχουν αναδείξει την είδηση σε πρώτο θέμα!
Η σημαντική αυτή εξέλιξη για την πορτογαλική αριστερά μπορεί να θέσει νέους όρους στην πολιτική σκηνή της χώρας. Όχι γιατί κάποια από τις δύο πλευρές επιθυμεί να τη μετασχηματίσει σε μια πρόωρη και ακατέργαστη εκλογική συμμαχία, αλλά γιατί ανοίγει τον δρόμο, για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, για την έκφραση και την εδραίωση της ιδέας μιας αριστερής κυβέρνησης, μέσα από τη συζήτηση για την κρίση και την αναζήτηση κοινού πλαισίου προτάσεων, γεγονός που ενισχύει σημαντικά την αξιοπιστία τόσο του Μπλόκο της Αριστεράς όσο και του Πορτογαλικού Κ.Κ. στα μάτια των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται σφοδρά από την ανεργία, την επισφάλεια και την παρατεταμένη λιτότητα.
Αλλά και γιατί ανοίγει τον δρόμο για μια συγκροτημένη και διαρκή μετεκλογική συνεργασία των δύο κομμάτων, τόσο στη νέα πορτογαλική Βουλή, που θα κληθεί να εντάξει τη χώρα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, όσο και στα συνδικάτα και τα κινήματα αντίστασης, που καλούνται, ενωτικά και μαζικά, να σταματήσουν την κοινωνική καταστροφή.

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Μου ‘ξανάρχονται ένα-ένα..... Να ‘τανε το 21…

… λέει  το τραγούδι…. 

Η πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο. Σε ποιο τομέα να πρωτοδιαλέξει κανείς;

Στον οικονομικό; Οι αριθμοί δε βγαίνουν και το μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει. Δημοσιογράφοι και καθηγητάδες και άστεγοι πολιτικάντηδες που είχαν βγει στη γύρα για να μας πείσουν ότι η χώρα σε ένα χρόνο θα βγει στις αγορές έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους ή αναμασούν νέες θεωρίες.

Το ψέμα

Το ψέμα ανάγεται σε κύρια πολιτική πρακτική της κυβέρνησης. Από τα λεφτά υπάρχουν πήγαμε στο λεφτά δεν υπάρχουν επομένως από σας θα τα πάρουμε. Από το δε συζητάμε για ΔΝΤ στη θηλιά του μνημονίου. Από το στρίμωγμα  έως το 2013  φτάσαμε στην πρώτη επιμήκυνση και έως το 2023, Από το δίλημμα που έβαζαν οι υπουργοί ύφεση ή χρεωκοπία φτάσαμε και στη χρεωκοπία και στην ύφεση. Από την πιθανή αύξηση της ανεργίας, φτάσαμε στην  ανελέητη και ταχύτατη αναρρίχησή της στο 16% και βάλε

Μια «νέα» πολιτική ιδεολογία

Η πολιτική ιδεολογία της κυβέρνησης συμπυκνώνεται σε νοοτροπίες τύπου Πάγκαλου και Λοβέρδου. Από το μαζί τα φάγαμε στο δημόσιοι υπάλληλοι κοπρίτες στην επίθεση στους φορτηγατζήδες, στους γιατρούς, στους φαρμακοποιούς,  στην  επίθεση στο ΚΚΕ για τα οικονομικά του στην επίθεση  στο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του στην  επίθεση στους μετανάστες στην  επίθεση στους οργισμένους πολίτες που διαμαρτύρονται. Αυτή είναι η ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ

Προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη.

Οι πολίτες έχουν γύρω τους έναν κλοιό από  ΜΑΤ, ΔΙΑΣ και ότι άλλο αστυνομικό κινείται. Περικυκλωμένοι σε κάθε τους διαμαρτυρία, σε κάθε τους προσπάθεια να αρθρώσουν λόγο αντίθετο μ΄ αυτόν που εκφέρεται καθημερινά κι από παντού, από τη καθεστηκυία τάξη. Η υποβάθμιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων που έχουν κατακτήσει τα αστικά κοινοβούλια πάνε περίπατο. Νομοσχέδια ψηφίζονται με διαδικασίες εξπρές, ενώ υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας με μία υπογραφή ενός υπουργού και μόνο. 

Τα ΜΜΕ

Τα ΜΜΕ μπαίνουν στην υπηρεσία της υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής παίζοντας ρόλο φαιού προπαγανδιστή, δημιουργώντας  ψεύτικους μονόδρομους, υπερασπίζοντας πρόσωπα και πρακτικές, μη υπολογίζοντας ότι υπονομεύουν την ίδια τη ζωή μας. Γνωστοί τηλεαστέρες (οι εξαιρέσεις υπάρχουν) γίνονται επικριτές, μας δείχνουν εμάς τους πολίτες, με το δάχτυλο, γνωρίζουν πόσο δουλεύουμε στην δημόσια υπηρεσία, πόσο είναι ο μισθός μας, πόσο δουλεύουμε στην ιδιωτική εταιρεία, αν είμαστε παραγωγικοί, αν, αν… Όλα τα γνωρίζουν αυτοί!

Οι πρόθυμοι

Πρόκειται για παλιά ράτσα πολιτικών που ενδύθηκαν προσωπεία αναλόγως την περίσταση. Προέρχονται από κόμματα των οποίων υφάρπαξαν τους ψήφους και τις έδρες και δημιούργησαν κόμματα με το πρώτο συνθετικό τη Δημοκρατία, την οποία όμως είναι πρόθυμοι να την εκτελέσουν στα 2 μέτρα για χάρη του μνημονίου. Πρόκειται για πρόσωπα τα οποία ως υποτίθεται ανεξάρτητα αλλά εξειδικευμένα Μάνος, Ανδριανόπολους, Γεννηματάς, Λιανός κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους σε οποιαδήποτε αλλαγή καταβαραθρώνει τη ζωή μας.

Οι πρόθυμοι είναι έτοιμοι να  συνεργαστούν για την Ελλάδα μας και όχι για τους Ελληνες.

Ανάμεσά τους μια νέα γενιά κουλτουροφιλισταίων (που έλεγε κι ο Μαγιακόφσκι) που σέρνεται στα τέσσερα προκειμένου να εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο.

Οι διανοούμενοι

Εξαφανισμένοι στην πλειοψηφία τους εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις που τολμούν, κάνουν πως δεν τους αφορά η κατάσταση. Αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο.

Η Αριστερά

Κατακερματισμένη, υπερασπίζεται ανάλογα με την περίπτωση τις ιδεοληψίες της μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια να ενωθεί για να αντιμετωπίσει το κοινό εχθρό. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, η αμεσοδημοκρατία γίνονται στόχοι κάθε τμήματος της αριστεράς. Κι ο λύκος χαίρεται!

Η ιστορία των «ευκαιριών»

Οι οικογένειες, οι μερικές δεκάδες ανθρώπων που συγκεντρώνουν τον πλούτο στη χώρα μας διαχρονικά σε όλες τις «κρίσεις» ή «ευκαιρίες» απέδειξαν ότι είναι οι λίγοι ι οι κερδισμένοι. Η επανάσταση του 21 παρουσιάστηκε ως «ευκαιρία» γι αυτούς και εκμεταλλεύτηκαν τα δάνεια προς όφελός τους. Η αναπτυξιακός-κατασκευαστικός οργασμός στην εποχή του Τρικούπη οδήγησε στη χρεωκοπία της χώρας και στην εξαθλίωση των πολιτών της. Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος δημιούργησε νέα τζάκια ,κατασπάραξε τον εθνικό πλούτο και οδήγησε στον εμφύλιο. Ο εμφύλιος έδωσε τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τα σχέδιο «βοήθειας» Μάρσαλ για να αυξήσουν τα κέρδη τους, ενώ ο μισός πληθυσμός ήταν στα ξερονήσια στις φυλακές και στην προσφυγιά. Η χούντα έδωσε «ευκαιρία» να γίνει η χώρα ένα απέραντο εργοτάξιο στο οποίο τα μπετόν είχε τη κυριαρχία χάνοντας εκτός των άλλων και την εικόνα των πόλεων. Η δεκαετία του 80 ήταν μία ακόμη ευκαιρία να ξεπηδήσουν νέα τζάκια πράσινου και «σοσιαλιστικού» χρώματος αυτή τη φορά, τα οποία έπιασαν τις καρέκλες και αναγέννησαν την αστική τάξη και υπερδιόγκωσαν το χρέος της χώρας με ασύλληπτους εξοπλισμούς, αλλά και σκάνδαλα.  

Η τελευταία «ευκαιρία»

Τώρα στο καιρό του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής τράπεζας, αυτοί οι λίγοι άνθρωποι θεωρούν ακόμη μία «ευκαιρία» για να συγκεντρώσουν ακόμη περισσότερα κέρδη, να λεηλατήσουν τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, να εξαθλιώσουν τους ανέργους και να δημιουργήσουν στρατιές μεταναστών. Και από αυτή την ευκαιρία κάτι θα βγάλουν. Ήδη οι ιδιωτικές τράπεζες παρουσιάζουν κέρδη, μαζεύουν 30-30 δις πακέτα από τη κυβέρνηση. Το Μέγαρο μουσικής επιδοτείται με εκατομμύρια, ενώ την ίδια ώρα μένουν απλήρωτοι οι φαρμακοποιοί, συμβασιούχοι υπάλληλοι κλπ,κλπ...

 Η απάντηση

…. να είναι ενωτική και αριστερή. Να ενώσουμε όλες τις φωνές εκείνων οι οποίοι αντιτίθενται στην πολιτική της κυβέρνησης του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να προτάξουμε τη διαφορετική λύση που είναι η νέα ανακατανομή του πλούτου.  Ήρθε η ώρα να πληρώσουν αυτοί που έχουν στα χέρια τους τον πλούτο. Να τους αναγκάσουμε να πληρώσουν. Μόνο μια εναλλακτική πολιτική πρόταση μπορεί να το πετύχει αυτό. Μια πρόταση που θα φέρει στο προσκήνιο τη κυριαρχία του λαού, και των εξαθλιωμένων μαζών, τη δημοκρατία και την αναδιατύπωση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού μακριά από παραμορφώσεις.

Ήρθε η ώρα να πούμε

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Διεθνές Συνέδριο

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Αθήνα, 10-12 Μαρτίου 2011

Cine Κεραμεικός

Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος 13

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

19.15-19.30

Έναρξη του συνεδρίου

Συντονίστρια: Ρένα Δούρου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας (ΠΓ) του Συνασπισμού,

Υπεύθυνη για την Ευρωπαϊκή Πολιτική, την Ευρωπαϊκή Αριστερά και τις Διεθνείς Σχέσεις

Δημήτρης Βίτσας, Γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής (ΚΠΕ) του Συνασπισμού

Νίκος Πετραλιάς,  Οικονομολόγος, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς (ΙΝΠ)

19.30-22.00

Εναρκτήρια Δημόσια Εκδήλωση

Γιάννης Δραγασάκης, Οικονομολόγος, πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Φρανσουά Ντελαπιέρ, Γενικός Γραμματέας του Κόμματος της Αριστεράς- Γαλλία

Πέδρο Παέζ, Οικονομολόγος, Τράπεζα του Νότου, πρώην Υπουργός Οικονομικών- Ισημερινός

Χοσέ Λουίς Σεντέγια, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας

Μίκαελ Σλεχτ, Βουλευτής, Υπεύθυνος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του DIE LINKE για θέματα Οικονομικής Πολιτικής

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

10.00-12.00

Επιπτώσεις της κρίσης στην Ευρώπη  

Συντονιστής: Πάνος Τριγάζης, Οικονομολόγος, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού

Μιχάλης Βακαλούλης, Κοινωνιολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII-Γαλλία

Τζιοβάνα Βέρτοβα, Οικονομολόγος, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκαμο- Ιταλία

Μαρία Καραμεσίνη, Οικονομολόγος, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ρικάρντο Μπελοφιόρε, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκαμο- Ιταλία

12.00-14.00

Αίτια της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη

Συντονιστής: Σπύρος Λαπατσιώρας, Οικονομολόγος, Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Μπριγκίτε Ούνγκερ, Οικονομολόγος, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης- Ολλανδία

Γιώργος Σταθάκης, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Οικονομολόγος, Διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ευκλείδης Τσακαλώτος, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

14.00-15.00

Διάλειμμα

15.00 -17.00

Πολιτικές της ΕΕ για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους

                                                              

Συντονίστρια: Έλενα Παπαδοπούλου, Οικονομολόγος, Επιστημονική Συνεργάτις του ΙΝΠ

Βαγγέλης Παπαχρήστος, Οικονομολόγος, Ανεξάρτητος Βουλευτής

Θόδωρος Παρασκευόπουλος, Οικονομολόγος, μέλος της Διεύθυνσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ

Γιαν Τοπορόφσκι, Οικονομολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου- Αγγλία

Μαρίκα Φραγκάκη, Οικονομολόγος, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος της Ομάδας των Ευρωπαίων Οικονομολόγων για μια Εναλλακτική Πολιτική στην Ευρώπη

17.00-19.00

Όψεις της κρίσης στην Ελλάδα Ι

Συντονίστρια: Σίσσυ Βελισσαρίου, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αντιπρόεδρος του ΙΝΠ

Παναγιώτης Λαφαζάνης, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ

Γιώργος Μανιάτης, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Αλέξης Μητρόπουλος, Νομικός, Πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους

Γιάννης Μπανιάς, Μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ, πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

19.00-19.30

Διάλειμμα

19.30-22.00

Όψεις της κρίσης στην Ελλάδα ΙΙ

Συντονίστρια: Όλγα Αθανίτη, μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ

Νίκος Κοτζιάς, Πολιτικός Επιστήμονας, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά

Γιάννης Μηλιός, Καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μέλος της ΠΓ του Συνασπισμού, Υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής 

Δημήτρης Παπαδημούλης, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην Ευρωβουλευτής του Συνασπισμού

Σοφία Σακοράφα, Ανεξάρτητη Βουλευτής

Γιάννης Τόλιος, Διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας (ΕΓ) της ΚΠΕ του Συνασπισμού

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

10.00-12.30

Αντιστάσεις των ευρωπαϊκών συνδικάτων και κινημάτων

Συντονιστής: Γιάννης Μπουρνούς, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ)

Νάσος Ηλιόπουλος, Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού

Αλέκος Καλύβης, Συνδικαλιστής, πρώην Αναπληρωτής Πρόεδρος της ΓΣΕΕ

Τέρι Κέλεχερ, Εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας

Ντομινίκ Τζιανοτί, Συνδικαλίστρια της FSU- Γαλλία

Αλεξάντρα Στρίκνερ, Οικονομολόγος, μέλος της ATTAC- Αυστρία

12.30-14.30

Κρίση χρέους και προγράμματα λιτότητας σε χώρες της Ευρωπαϊκής  Ένωσης

Συντονίστρια: Νατάσα Θεοδωρακοπούλου, Οικονομολόγος, μέλος της ΕΓ της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος της Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΕΑ

Ταμάς Μόρβα, Οικονομολόγος, μέλος της Γραμματείας του Κόμματος Εργατών 2006- Ουγγαρία

Μαριάνα Μορτάγκουα, Οικονομολόγος, συνεργάτις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Μπλόκο της Αριστεράς- Πορτογαλία

Χαβιέρ Ναβασκουές, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης, Γραμματέας της Επιτροπής

 Οικονομικών Υποθέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας

Εκπρόσωπος του Σιν Φέιν- Ιρλανδία (π.ε.)

14.30-15.30

Διάλειμμα

15.30-17.30

Προτάσεις για την έξοδο από την κρίση Ι

Συντονιστής: Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Οικονομολόγος, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος του ΔΣ του ΙΝΠ

Ελιζαμπέτ Γκοτιέ, μέλος του Δ.Σ. του Δικτύου Transform!, Διευθύντρια του Espaces Marx- Γαλλία

Ερίκ Τουσσαίν, Πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση των Χρεών του Τρίτου Κόσμου- Βέλγιο

Μιχάλης Τρεμόπουλος, Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα

Νίκος  Χουντής, Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ευρωομάδα GUE/NGL

17.30-19.30

Προτάσεις για τη διέξοδο από την κρίση ΙΙ

Συντονιστής: Ρούρικ Χολμ, Νομικός Υπεύθυνος του Δικτύου Transform!, Συντονιστής του Ιδρύματος Left Forum- Φινλανδία

Έλμαρ Αλτφάτερ, Πολιτικός Επιστήμονας, μέλος της ATTAC- Γερμανία

Γιάνης Βαρουφάκης, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κώστας  Βεργόπουλος, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο PARIS VIII

Κούνιμπερτ Ράφερ, Οικονομολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης- Αυστρία

20.00-22.00

Δημόσια Εκδήλωση

Συντονιστής: Χάρης Γολέμης, Διευθυντής του ΙΝΠ, μέλος του ΔΣ του Δικτύου Transform!

20.00-20.15

Πρωτοβουλία του ΚΕΑ για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης

Φράνσις Βιρτς, πρώην Πρόεδρος της Ευρωομάδας GUE/NGL- Γαλλία

20.15-22.00

Πώς θα βγούμε από την κρίση; Οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Όσκαρ Λαφοντέν, πρώην Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, πρώην Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (DIE LΙΝΚΕ)

Πιέρ Λοράν, Εθνικός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος του Συνασπισμού, Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου

Ελιζαμπέτ Γκοτιέ,  Χάρης Γολέμης, Μίμης Δαρειώτης, Ρένα Δούρου, Κωνσταντίνα Κιντώνη, Βάλτερ Μπάγερ, Γιάννης Μπουρνούς, Έλενα Παπαδοπούλου, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Ρούρικ Χολμ